Günnur Özsoy'un heykelleri bağımsız, devinimli ve değişkendir; mekanın boyutlarına, hacimlerine, ışığına ve diğer özelliklerine uyum sağlarlar. Yere ve kaide üstüne konulabilir, ya da sallandırılabilirler; böylelikle ağırlıkları da farklı algılanır. Organik biçimleri izleyiciyi 20. yy'ın bilinen heykel öyküsüne götürür. Kusursuz parlak yüzeyleri ve çekici renkleri ise tüketim mallarını taklit eder. Sanat yapıtının iki temel yönü -estetik ve piyasa değeri- alçakgönüllülükle sunulmuştur. Grup halinde ya da tek başlarına bu parçalar sanatçı ve izleyici arasındaki iletişim nesnesi olma işlevlerini doldururlar. Bu tam da sanatçının amaçladığı şeydir; izleyiciye iyi niyetle yaklaşır ve onu sanat yoluyla özgür düşünmenin tadını çıkarmaya çağırır. Özsoy aynı zamanda yapıtın sunumundaki temsiliyet ve tüketim çelişkisinin düğüm noktasına da değinir. Ürettiği şey soyut ve güzeldir; bu izleyicinin arzusuna yanıt verir. Amaçladığı şey ise düşünce ve yorumun açılımını sağlamaktır; izleyici bu izi sürecek midir?